Emotywizm
Emotywizm (od łac. emotus – poruszony) – kierunek w metaetyce, sformułowany przez angielskiego filozofa analitycznego Alfreda Jules'a Ayera, głoszący, iż etyczny namysł, a także wynikające z niego postanowienia, mają jedynie charakter ekspresji subiektywnych doznań i uczuć jednostki. Emotywizm uznaje oceny oraz normy za pseudozdania, które pozornie stwierdzają stan rzeczy, w rzeczywistości natomiast są wyrazem irracjonalnej i emocjonalnej postawy skłaniającej do zajęcia podobnego stanowiska w danej sprawie. Teoria ta została po raz pierwszy opisana w wydanej w 1936 roku książce pt. Language, Truth and Logic (pl. tytuł Język, Prawda i Logika) autorstwa Ayera[1][2]. Rozwój emotywizmu zawdzięczany jest amerykańskiemu filozofowi analitycznemu Charlesowi Lesliemu Stevensonowi (książka pt. Ethics and Language – pl. tytuł Etyka i Język)[1][2][3]. W Polsce przedstawicielem emotywizmu była m.in. Maria Ossowska.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b emotivism (philosophy) -- Britannica Online Encyclopedia (ang.). [dostęp 2010-02-03].
- ↑ a b Logical Positivism (ang.). [dostęp 2010-02-03].
- ↑ emotivism – Agnosticism / Atheism – Free Inquiry, Skepticism, Atheism, Religious Philosophy (ang.). [dostęp 2010-02-03].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- emotywizm, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2010-02-02].
- Łukasz Remisiewicz. Emotywizm według Ayera. „Studia Philosophica Wratislaviensia”. 2/2014, s. 105-109. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego. ISSN 1895-8001.