"All men dream, but not equally. Those who dream by night in the dusty recesses of their minds, wake in the day to find that it was vanity: but the dreamers of the day are dangerous men, for they may act on their dreams with open eyes, to make them possible."
T.E. Lawrence
I must go down to the seas again, to the lonely sea and the sky, And all I ask is a tall ship and a star to steer her by; And the wheel’s kick and the wind’s song and the white sail’s shaking, And a grey mist on the sea’s face, and a grey dawn breaking.
I must down to the seas again, for the call of the running tide Is a wild call and a clear call that may not be denied; And all I ask is a windy day with the white clouds flying, And the flung spray and the blown spume, and the sea-gulls crying.
I must down to the seas again, to the vagrant gypsy life, To the gull’s way and the whale’s way where the wind’s like a whetted knife; And all I ask is a merry yarn from a laughing fellow-rover, And quiet sleep and a sweet dream when the long trick’s over.
Μια ενδιαφέρουσα ιστορία εποχής επί κυριαρχίας των VAX και των IMB 3090 mainframes. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι λιγότερο νέοι…
Notes by Tony Finch: The author of this piece is Jack Harvey, harvey(at)eisner.decus.org, and it was originally published under the title "The Immortal Murderer" on January 18th, 1989 on DECUServe, the DECUS member bulletin board."
And within two months it was already being copied around without
proper attribution – http://www.textfiles.com/100/vaxen.jok
VAXen, my children, just don’t belong some places. In my business, I am frequently called by small sites and startups having VAX problems. So when a friend of mine in an Extremely Large Financial Institution (ELFI) called me one day to ask for help, I was intrigued because this outfit is a really major VAX user – they have several large herds of VAXen – and plenty of sharp VAXherds to take care of them.
So I went to see what sort of an ELFI mess they had gotten into. It seems they had shoved a small 750 with two RA60s running a single application, PC style, into a data center with two IBM 3090s and just about all the rest of the disk drives in the world. The computer room was so big it had three street addresses. The operators had only IBM experience and, to quote my friend, they were having "a little trouble adjusting to the VAX", were a bit hostile towards it and probably needed some help with system management. Hmmm, hostility… Sigh.
Well, I thought it was pretty ridiculous for an outfit with all that VAX muscle elsewhere to isolate a dinky old 750 in their Big Blue Country, and said so bluntly. But my friend patiently explained that although small, it was an "extremely sensitive and confidential application." It seems that the 750 had originally been properly clustered with the rest of a herd and in the care of one of their best VAXherds. But the trouble started when the Chief User went to visit his computer and its VAXherd.
He came away visibly disturbed and immediately complained to the ELFI’s Director of Data Processing that, "There are some very strange people in there with the computers." Now since this user person was the Comptroller of this Extremely Large Financial Institution, the 750 had been promptly hustled over to the IBM data center which the Comptroller said, "was a more suitable place." The people there wore shirts and ties and didn’t wear head bands or cowboy hats.
So my friend introduced me to the Comptroller, who turned out to be five feet tall, 85 and a former gnome of Zurich. He had a young apprentice gnome who was about 65. The two gnomes interviewed me in whispers for about an hour before they decided my modes of dress and speech were suitable for managing their system and I got the assignment.
There was some confusion, understandably, when I explained that I would immediately establish a procedure for nightly backups. The senior gnome seemed to think I was going to put the computer in reverse, but the apprentice’s son had an IBM PC and he quickly whispered that "backup" meant making a copy of a program borrowed from a friend and why was I doing that? Sigh.
I was shortly introduced to the manager of the IBM data center, who greeted me with joy and anything but hostility. And the operators really weren’t hostile – it just seemed that way. It’s like the driver of a Mack 18 wheeler, with a condo behind the cab, who was doing 75 when he ran over a moped doing its best to get away at 45. He explained sadly, "I really warn’t mad at mopeds but to keep from runnin’ over that’n, I’da had to slow down or change lanes!"
Now the only operation they had figured out how to do on the 750 was reboot it. This was their universal cure for any and all problems. After all it works on a PC, why not a VAX? Was there a difference? Sigh.
But I smiled and said, "No sweat, I’ll train you. The first command you learn is HELP" and proceeded to type it in on the console terminal. So the data center manager, the shift supervisor and the eight day-operators watched the LA100 buzz out the usual introductory text. When it finished they turned to me with expectant faces and I said in an avuncular manner, "This is your most important command!"
The shift supervisor stepped forward and studied the text for about a minute. He then turned with a very puzzled expression on his face and asked, "What do you use it for?" Sigh.
Well, I tried everything. I trained and I put the doc set on shelves by the 750 and I wrote a special 40 page doc set and then a four page doc set. I designed all kinds of command files to make complex operations into simple foreign commands and I taped a list of these simplified commands to the top of the VAX. The most successful move was adding my home phone number.
The cheat sheets taped on the top of the CPU cabinet needed continual maintenance, however. It seems the VAX was in the quietest part of the data center, over behind the scratch tape racks. The operators ate lunch on the CPU cabinet and the sheets quickly became coated with pizza drippings, etc.
But still the most used solution to hangups was a reboot and I gradually got things organized so that during the day when the gnomes were using the system, the operators didn’t have to touch it. This smoothed things out a lot.
Meanwhile, the data center was getting new TV security cameras, a halon gas fire extinguisher system and an immortal power source. The data center manager apologized because the VAX had not been foreseen in the plan and so could not be connected to immortal power. The VAX and I felt a little rejected but I made sure that booting on power recovery was working right. At least it would get going again quickly when power came back.
Anyway, as a consolation prize, the data center manager said he would have one of the security cameras adjusted to cover the VAX. I thought to myself, "Great, now we can have 24 hour video tapes of the operators eating Chinese takeout on the CPU." I resolved to get a piece of plastic to cover the cheat sheets.
One day, the apprentice gnome called to whisper that the senior was going to give an extremely important demonstration. Now I must explain that what the 750 was really doing was holding our National Debt. The Reagan administration had decided to privatize it and had quietly put it out for bid. My Extreme Large Financial Institution had won the bid for it and was, as ELFIs are wont to do, making an absolute bundle on the float.
On Monday the Comptroller was going to demonstrate to the board of directors how he could move a trillion dollars from Switzerland to the Bahamas. The apprentice whispered, "Would you please look in on our computer? I’m sure everything will be fine, sir, but we will feel better if you are present. I’m sure you understand?" I did.
Monday morning, I got there about five hours before the scheduled demo to check things over. Everything was cool. I was chatting with the shift supervisor and about to go upstairs to the Comptroller’s office. Suddenly there was a power failure.
The emergency lighting came on and the immortal power system took over the load of the IBM 3090s. They continued smoothly, but of course the VAX, still on city power, died. Everyone smiled and the dead 750 was no big deal because it was 7 AM and gnomes don’t work before 10 AM. I began worrying about whether I could beg some immortal power from the data center manager in case this was a long outage.
Immortal power in this system comes from storage batteries for the first five minutes of an outage. Promptly at one minute into the outage we hear the gas turbine powered generator in the sub-basement under us automatically start up getting ready to take the load on the fifth minute. We all beam at each other.
At two minutes into the outage we hear the whine of the backup gas turbine generator starting. The 3090s and all those disk drives are doing just fine. Business as usual. The VAX is dead as a door nail but what the hell.
At precisely five minutes into the outage, just as the gas turbine is taking the load, city power comes back on and the immortal power source commits suicide. Actually it was a double murder and suicide because it took both 3090s with it.
So now the whole data center was dead, sort of. The fire alarm system had its own battery backup and was still alive. The lead acid storage batteries of the immortal power system had been discharging at a furious rate keeping all those big blue boxes running and there was a significant amount of sulfuric acid vapor. Nothing actually caught fire but the smoke detectors were convinced it had.
The fire alarm klaxon went off and the siren warning of imminent halon gas release was screaming. We started to panic but the data center manager shouted over the din, "Don’t worry, the halon system failed its acceptance test last week. It’s disabled and nothing will happen."
He was half right, the primary halon system indeed failed to discharge. But the secondary halon system observed that the primary had conked and instantly did its duty, which was to deal with Dire Disasters. It had twice the capacity and six times the discharge rate.
Now the ear splitting gas discharge under the raised floor was so massive and fast, it blew about half of the floor tiles up out of their framework. It came up through the floor into a communications rack and blew the cover panels off, decking an operator. Looking out across that vast computer room, we could see the air shimmering as the halon mixed with it.
We stampeded for exits to the dying whine of 175 IBM disks. As I was escaping I glanced back at the VAX, on city power, and noticed the usual flickering of the unit select light on its system disk indicating it was happily rebooting.
Twelve firemen with air tanks and axes invaded. There were frantic phone calls to the local IBM Field Service office because both the live and backup 3090s were down. About twenty minutes later, seventeen IBM CEs arrived with dozens of boxes and, so help me, a barrel. It seems they knew what to expect when an immortal power source commits murder.
In the midst of absolute pandemonium, I crept off to the gnome office and logged on. After extensive checking it was clear that everything was just fine with the VAX and I began to calm down. I called the data center manager’s office to tell him the good news. His secretary answered with, "He isn’t expected to be available for some time. May I take a message?" I left a slightly smug note to the effect that, unlike some other computers, the VAX was intact and functioning normally.
Several hours later, the gnome was whispering his way into a demonstration of how to flick a trillion dollars from country 2 to country 5. He was just coming to the tricky part, where the money had been withdrawn from Switzerland but not yet deposited in the Bahamas. He was proceeding very slowly and the directors were spellbound. I decided I had better check up on the data center.
\Most of the floor tiles were back in place. IBM had resurrected one of the 3090s and was running tests. What looked like a bucket brigade was working on the other one. The communication rack was still naked and a fireman was standing guard over the immortal power corpse. Life was returning to normal, but the Big Blue Country crew was still pretty shaky.
Smiling proudly, I headed back toward the triumphant VAX behind the tape racks where one of the operators was eating a plump jelly bun on the 750 CPU. He saw me coming, turned pale and screamed to the shift supervisor, "Oh my God, we forgot about the VAX!" Then, before I could open my mouth, he rebooted it. It was Monday, 19-Oct-1987. VAXen, my children, just don’t belong some places.
Τα μυστήρια και οι θρύλοι είναι για να ζουν στις καρδιές των ανθρώπων, και η ιστορία του Τζόρτζ Μάλορι έχει και τα δυο συστατικά, του θρύλου και του μυστηρίου. Το αν κατάφερε να ανέβει πρώτος στο Έβερεστ μαζί με τον Aντριου Ιρβάιν είναι ένα μυστήριο, το που βρίσκεται ο ίδιος…
Γεννημένος το 1886 στο Τσέσερ της Αγγλίας, ο Μάλορι ήταν ένας θρύλος πριν ακόμα ανέβει στο βουνό. Αρχηγός των δυο πρώτων αποτυχημένων αποστολών της Αγγλίας για την κατάκτηση του "τρίτου πόλου", όπως χαρακτήριζαν το Έβερεστ, το 1921 και 1922, θεωρείτο ο κορυφαίος ορειβάτης της εποχής του. Αθλητικός τύπος, με δικό του αναρριχητικό στυλ και απίστευτες αντοχές.
Στην τρίτη (και τελευταία, όπως αποδείχτηκε) προσπάθειά του, ο Μάλορι ήταν αποφασισμένος, καθώς η ηλικία του δεν θα του έδινε άλλη ευκαιρία να γίνει ο πρώτος που θα πατούσε στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου. "Ανηφορίζουμε πάλι για το θρίαμβο ή την τελική ήττα" έγραψε σε έναν φίλο του λίγο πριν την τελική ανάβαση προς την κορυφή.
Το πρωινό της 8ης Ιουνίου, ο Μάλορι ξεκινούσε μαζί με τον πιστό του φίλο στην αποστολή αυτή, Aντριου Ιρβάιν, από την Κατασκήνωση 6, μόλις 600 μέτρα από την κορυφή. Ο Ιρβάιν, ένας 22χρονος άπειρος, σχετικά, ορειβάτης που μπήκε στην ομάδα την τελευταία στιγμή και ειδικευόταν κυρίως στις επισκευές των "αρχέγονων" φιαλών οξυγόνου που είχε η ομάδα, αναδείχτηκε σε "μαθητή" και συνοδηγό του Μάλορι καθ’ όλη τη διάρκεια της Βρετανικής αποστολής.
Ο Νόελ Οντέλ, μέλος της ομάδας υποστήριξης, εξερευνούσε την περιοχή χαμηλότερα, κάνοντας επιστημονικές παρατηρήσεις για τις οποίες και είχε πάει στο Έβερεστ μαζί με την αποστολή, όταν στις 12.50 παρατήρησε δυο "μαύρες κηλίδες" να σκαρφαλώνουν σε ένα "βραχώδες σκαλί" με γοργό ρυθμό. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κάποιος είδε τους δυο ορειβάτες. Μια ξαφνική χιονοθύελλα που ξέσπασε αμέσως μετά, έσβησε κάθε ίχνος τους, δημιουργώντας το μεγαλύτερο ορειβατικό μυστήριο της ιστορίας. Τα κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή, τριάντα περίπου χρόνια πριν ο Σερ Έντμουντ Χίλαρι μαζί με τον Τεντζίνγκ Νοργκάι πατήσουν για πρώτη φορά, επίσημα, την κορυφή του κόσμου, το 1953;
Ο μύθος του Μάλορι επηρέαζε κάθε ορειβάτη που δοκίμαζε τον εαυτό του, ανεβαίνοντας το Έβερεστ. Η προσπάθειά του, μαζί με τον Ιρβάιν, σε μια εποχή με πρωτόγονα ορειβατικά μέσα, ρούχα και φιάλες οξυγόνου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία των εξερευνήσεων του ανθρώπου. Οι χίλιοι περίπου άνθρωποι, που έχουν πατήσει μέχρι σήμερα την κορυφή, χρωστάνε πολλά στον άνθρωπο που πρώτος έδειξε τον δρόμο για να φτάσεις κοντά στον ουρανό, για να γνωρίσεις και να αγγίξεις τα όρια σου, για να νιώσεις την δύναμη και την μαγεία της φύσης.
Τα "φαντάσματα του Έβερεστ", όπως χαρακτηρίστηκαν οι δυο ορειβάτες, αποτέλεσαν το κεντρικό σημείο έρευνας πολλών γενεών, σχετικά με το αν κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή. Στο πλαίσιο των ερευνών αυτών, τον Μάιο του 1999 η Ερευνητική Αποστολή που είχε συσταθεί για την αναζήτηση των Μάλορι και Ιρβάιν, ανακάλυψε σε άριστη κατάσταση, στην Βόρεια Πλευρά του Έβερεστ και μερικές εκατοντάδες μέτρα από την κορυφή, την σορό ενός άνδρα (φωτογραφία). Στο γιακά του πουκαμίσου υπήρχε ραμμένη μια ετικέτα με το όνομα: Τζ. Μάλορι. Τα στοιχεία που βρέθηκαν πάνω του (σημειώσεις, ρούχα, ρολόι, μαντήλια, γράμματα, σκοινί, σουγιάς κτλ.) δεν επέτρεψαν στους ερευνητές να διαπιστώσουν αν οι Μάλορι και Ιρβάιν είχαν πατήσει την κορυφή. Η κάμερα που είχαν μαζί τους οι δυο ορειβάτες και θα έδειχνε αν πράγματι έφτασαν στην κορυφή δεν βρέθηκε. Το νεκρό σώμα του Ιρβάιν, το οποίο περιμένει κάπου εκεί γύρω να το ανακαλύψει κάποιος, πιθανόν να κρύβει τη λύση του μεγαλύτερου μυστικού της ορειβατικής ιστορίας…
Σύμφωνα με τις εικασίες και με βάση τη στάση του σώματός του, φαίνεται ότι ο Μάλορι γλίστρησε από μεγαλύτερο ύψος, παρασύροντας πιθανώς μαζί του και τον Ιρβάιν. Το σημείο που βρέθηκε, έδειχνε πως οι δυο τους επέστρεφαν στην τελευταία κατασκήνωση. Αυτό που δεν μπόρεσε να απαντηθεί όμως είναι αν επέστρεφαν "νικητές" από την κορυφή ή είχαν αποφασίσει να τα παρατήσουν λόγω της θύελλας. Οι έρευνες επικεντρώθηκαν στις φιάλες οξυγόνου (και αν έφταναν τα αποθέματα τους) και στην τελευταία μαρτυρία του Οντέλ, ο οποίος στην επιστροφή του στην Αγγλία, "θολωμένος" από την πίεση όλης της χώρας για την αλήθεια, άλλαξε την μαρτυρία του για το που ακριβώς είχε δει τους ορειβάτες. Όλες οι εκδοχές εξετάστηκαν, αμέτρητες εικασίες έγιναν, αλλά σίγουρα συμπεράσματα δεν μπόρεσαν να βγουν. Οι υποστηρικτές του Μάλορι στηρίζονται στην υπόσχεση που είχε δώσει στην γυναίκα του, πως αν έφτανε στην κορυφή θα άφηνε εκεί την φωτογραφία της. Στο άψυχο σώμα του, η φωτογραφία αυτή δεν βρέθηκε…
Από τότε και μετά, το όνομα του Μάλορι είναι άρρηκτα συνδεμένο με το Έβερεστ. Ο ίδιος είχε εκπλήξει τους πάντες, όταν, σε επίμονη ερώτηση δημοσιογράφου σε διαλέξεις στην Αμερική, πριν την αποστολή, "γιατί πηγαίνει στο Έβερεστ", είχε απαντήσει: "Επειδή υπάρχει"! Σε μια ίδια ερώτηση, κάποια άλλη φορά, ήταν πιο αναλυτικός: "Για τις πέτρες από την κορυφή, για τους γεωλόγους. Για την γνώση των ορίων της αντοχής μας, για τους γιατρούς. Αλλά πάνω απ’ όλα, για το πνεύμα της περιπέτειας που κρατάει ζωντανή την ψυχή του ανθρώπου"! Ο μύθος του Μάλορι και του συντρόφου του, Ιρβάιν, θα στοιχειώνει το Έβερεστ για πάντα. Γιατί, οι μύθοι και οι θρύλοι ζουν για πάντα στις καρδιές των ανθρώπων…
Floppies? Yep, 3.5” floppies. Boeing updates the navigational parameters of the “Queen of the skies”, the 747-400, every 28 days through a 3.5” floppy disk drive installed at the cockpit. It turns out that the airline industry is not so much modernized.
H California, και ιδιαίτερα η νότια California, έχει μια πολύ σοβαρή ιδιαιτερότητα. Έχει καλό καιρό. Για την ακρίβεια, έχει σχεδόν πάντα καλό καιρό. Όλες τις μέρες του χρόνου. Χειμώνας στην Καλιφόρνια; Τι είναι αυτό; Σκεφτείτε πως είναι να ζεις σε μια περιοχή όπου μεταξύ Νοεμβρίου και Απριλίου (τους χειμερινούς μήνες στην Ελλάδα), έχεις ανοιξιάτικο με ελαφρά καλοκαιρινό καιρό, γύρω στους 20-25C, καθώς τους υπόλοιπους μήνες έχετε μόνο καλοκαιρινό καιρό, από 30-35C μέχρι και 40-42C. Οι παραλίες είναι όλο τον χρόνο ανοικτές, με κόσμο κάθε ηλικίας να τις απολαμβάνει. Η Καλιφόρνια είναι βέβαια και μια πολιτεία των 40,000,000 ανθρώπων που έμαθαν να ζουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σε μια περιοχή με ένα συγκεκριμένο κλίμα. Αυτό λοιπόν δεν βοηθάει καθόλου με την αντιμετώπιση του Covid-19. Για την ακρίβεια είναι καταστροφικό.
Όταν λοιπόν τα πράγματα σοβάρεψαν κάποια στιγμή με τον ιό, ήρθε η πρώτη εντολή του κυβερνήτη στις 13 Μαρτίου. Έπρεπε λέει να μείνουμε όλοι στα σπίτια μας. Πώς διάολο το κάνεις αυτό στη Καλιφόρνια; Μια βόλτα στις τοπικές παραλίες και βλέπεις χιλιάδες κόσμο να κάνει surfing, κολύμπι ή απλά να βολτάρει τριγύρω. Απίστευτες εικόνες!. Στο τέλος Μαρτίου έβλεπες στις τηλεοράσεις άνθρωποι να πεθαίνουν στα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης, και στη Καλιφόρνια ο κόσμος κατά χιλιάδες βουτούσε στα νερά του Ειρηνικού για να δροσιστεί. Πια πανδημία; Το βλέπει λοιπόν αυτό η κυβέρνηση της Καλιφόρνιας και καπάκι έρχεται δεύτερη εντολή να κλείσουν όλες οι παραλίες. Η ακτοφυλακή καθάρισε γι’αυτό. Αυτοί οι τύποι είναι άγριοι, δεν σε παίρνει να τους πεις όχι. Που θα πάει ο κόσμος λοιπόν που ψάχνει απεγνωσμένα μια ευκαιρία να βγει έξω από το σπίτι; Θα κάτσει μέσα; Αμ δε. Κάνα δυο μέρες μετά άρχισε ο συνωστισμός στα πάρκα (δεν μιλάμε για τα εθνικά πάρκα, αλλά για τοπικά). Εκεί που γενικά τα πάρκα ήταν σχεδόν άδεια, τώρα δεν έπεφτε βελόνα. Τρίτη εντολή από τον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας και ήρθε η ώρα να κλείσουν τα τοπικά (και εθνικά) πάρκα. Έλα όμως που στα τοπικά πάρκα δεν έχεις την ακτοφυλακή να καθαρίσει. Τι κάνεις; Η αστυνομία, που είναι βασικά επιφορτισμένη για τον έλεγχο των τοπικών πάρκων, είναι μπλεγμένη με τα δικά της. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποσπάσει κόσμο για να καθαρίσει τα πάρκα. Έρχεται λοιπόν ένας τύπος τις τοπικής διοίκησης με την φαεινή ιδέα να γεμίσουν τα πάρκα και τις πίστες σκέιτμπορντ με άμμο. Στέλνουν λοιπόν τα φορτηγά στις παραλίες να φορτώσουν τόνους και τόνους με άμμο που την μετέφεραν στα πάρκα και τα μπάζωσαν. Αποτέλεσμα; Έφυγε ο κόσμος από την μια που ήταν ξαπλωμένος στα πάρκα, και από την άλλη ήρθαν οι τύποι με τις μηχανές εντούρο για Μοτοκρος. Δείτε τώρα τι έγινε. Έφυγε ο κόσμος από τα πάρκα επειδή τα γέμισαν με άμμο, και ήρθαν οι εντουράδες για practising. Έσκασαν λοιπόν και τα περιπολικά της τροχαίας, ελικόπτερα, σκύλοι, γάτες κλπ για να τους διώξουν. Ησύχασαν λοιπόν τα πράγματα για μερικές μέρες. Ο κόσμος όμως είναι ανήσυχος. Βαρέθηκαν να τους λένε να μείνουν μέσα. Θέλει απελπιστικά να βγει έξω γιατί δεν πολύ-καταλαβαίνει τι γίνεται.
Και έχουν δίκιο εν μέρει. Βλέπεις, πως η Καλιφόρνια είναι από τους βασικούς προορισμούς των κινέζων. Βρίσκεται στην δυτική μεριά της Αμερικής και σχετικά κοντά τους. Ημερήσια λοιπόν, έφταναν στην Καλιφόρνια, χιλιάδες κινέζοι με πτήσεις προς το San Diego, San Francisco και Sacramento, πολύ δε να έρχονται από την περιοχή της Wuhan, το επίκεντρο της νόσου. Για την ακρίβεια περίπου 430,000 κινέζοι ταξίδεψαν από την Κίνα στην Αμερική μέχρι την στιγμή που ο Τραμπ έθεσε σε εφαρμογή την ταξιδιωτική οδηγία. Περίπου 40,000 ταξίδεψαν ΜΕΤΑ την εφαρμογή της ταξιδιωτικής οδηγίας με προορισμούς σχεδόν σε όλη την Αμερική, το Los Angeles, San Francisco, New York, Detroit, Chicago, Seattle και Newark. Ήταν λοιπόν όλοι αυτοί οι κινέζοι υγιείς; Ποια είναι η αλήθεια λοιπόν για τον ρυθμό μετάδοσης του ιού, πότε ξεκίνησε πραγματικά η πανδημία και πόσοι έχουν συνολικά ήδη νοσήσει;
Τέλος πάντων κάπως έτσι πέρασαν 2-3 μήνες και αφού τα κρούσματα κάπως σταθεροποιήθηκαν – προσέξτε το “κάπως” – λέει ο κυβερνήτης “ανοίγουμε παίδες το μαγαζί, σαν περιμένουμε αλλά να φοράτε μάσκα μη κολλήσουμε ξανά τίποτα περίεργα μικρόβια”. Ξεκίνησε λοιπόν ο κόσμος, ακόμα και αυτός που δεν το έκανε προηγούμενος, να πάει στα μπαρ, τα εστιατόρια και τις παραλίες. Πιάσαμε βλέπεις Ιούνιο, Ιούλιο και το καλοκαίρι εδώ δεν αστειεύεται… τα 40άρια πάνε και έρχονται. Μαζεύτηκαν όλοι λοιπόν, είτε έβηχαν λιγάκι, είτε είχαν δεκατάκια πυρετό ή αισθάνονταν κάπως αδιάθετοι (ψιλό-γρίπη είναι, θα περάσει…), στις παραλίες και τα μπιτσόμπαρα, να περάσουν καλά, μαζί με αυτούς που δεν είχαν κάποιο πρόβλημα υγείας, και να γιορτάσουν την ημέρα ανεξαρτησίας, την 4η Ιουλίου. Αυτό το μάζεμα, συνδυαζόμενο με το ψευδές σύνδρομο καταδίωξής τους από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, και την απόπειρα στέρηση της ελευθερίας των αμερικανών που ξεκίνησαν να πιστεύουν πως φορώντας μια μάσκα τους περιορίζει τις συνταγματικές τους ελευθερίες, έφτασε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα, η Καλιφόρνια να είναι το βασικό επίκεντρο μόλυνσης και ο κόσμος να πέφτει στους δρόμους σαν τις κότες… Και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα μπροστά μας. Χωρίς εμβόλιο… ο κόσμος θα συνεχίσει να πεθαίνει στους δρόμους.
Απίστευτο αλλά αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν δεν υπάρχει ηγέτης να οδηγήσει ένα κράτος. Είχε πει κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος πως “Μη φοβάστε έναν στρατό λιονταριών με ηγέτη ένα πρόβατο. Να φοβάστε ένα στρατό προβάτων με ηγέτη ένα λιοντάρι”.
It’s been a while since I wanted to write a couple of things about why good companies fail under the weight of wrong managers.
I have been working for American companies for more than ten years, and the interactions with managers are an everyday task. There is information that needs to get across, and it is critical to be clear and concise. How do you tell someone a piece of information when he/she has no clue about what you are talking about, or his knowledge of the subject is at best limited? What precautions do you need to verify that he understands the implications of the information he gets? How you warrant the integrity of the information while he passes it to the next level? Where does your responsibility end? A more interesting question is how the hell that guy became manager when he is not qualified to run a high-profile team of scientists and engineers?
The answer to all these questions is simple. Other managers, equally unqualified, decided that he was ready to move higher in the company’s food chain. Usually, in relatively small startups in the United States, an idea quickly becomes a business model, and if it seems viable, it will also attract some funding. The money will start moving things faster than it should be, and when you need help, the 1st people you turn on are those friends. Friends will always be there to help and lend a hand. Some of them know how to code, others how to design shit, and maybe how to run a couple of things. While the company is growing in numbers and volume, you started to trust your friends who brought you to this point. And there is where the mistake is made. When a company approaches the critical point, you need to hire scientists, engineers, technicians, etc. But who is going to oversee them? Your friends! Friends that brought maybe other friends of them, and you equally trust them, will become managers, directors, and C-level officials. And if the company’s product is a science-based result, those friends that wrote a couple of things at the beginning, and run some first errands, will have to interact with the scientists and engineers. There is a point of failure. Exactly there.
It happened before. It will happen again. It’s not about "if." It’s about "when."
Όταν ξαφνικά οι περισσότεροι υποχρεωθήκαμε να δουλέψουμε από τα σπίτια μας και να επικοινωνήσουμε ηλεκτρονικά, οι υποδομές των εταιριών αποδείχθηκαν το λιγότερο ανεπαρκής. Πριν τον COVID-19 υπήρχαν οδηγίες για το τι μπορείς να έχεις στο corporate laptop σου και τι όχι. Ήξερες απο την αρχή τους κανονισμούς. Όταν όμως από Παρασκευή στη Δευτέρα δόθηκαν οδηγίες σε όλους να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε από το σπίτι, ξέχασαν να μας πουν το πως.
Πως διάολο συζητάω με τους συνεργάτες μου για πληροφορίες που είναι κρίσιμες και διαβαθμισμένες; Πως ανταλλάσω πληροφορίες για τα συγκεκριμένα projects;
Οι περισσότερες εταιρίες έθεσαν περιορισμούς στη πρόσβαση σε διαβαθμισμένα στοιχεία αλλά δεν βρέθηκαν ανεπαρκής στο τρόπο που θα εξασφάλισαν την ασφαλή επικοινωνία μεταξύ των στελεχών που διαχειρίζονται τα projects. Μέχρι σήμερα λοιπόν, 3 μήνες σχεδόν μετά από τη καθολική απαγόρευση της πρόσβασης στο δίκτυο της εταρίας, δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα, πως δουελεύεις εξ’ αποστάσεως, όταν δεν έχεις καν προβλέψει την πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο. Να σημειώσω πως αρκετές λύσεις έχουν αποριφθεί για τον εκπληκτικό λόγο πως είναι open-source και επομένως μη ασφαλείς.
Να λοιπόν που βρισκόμαστε στη μέση ενός προβλήματος που επιδεινώνεται εκρηκτικά από την αδυναμία κατανόησης του μοντέλου ανάπτυξης open-source λογισμικού. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι το εξής. Ένας αριθμός από IT managers που δεν ξεπερνούν τους 2-3 σε αριθμό, που αδυνατούν να κατανοήσουν το μοντέλο ανάπτυξης ελεύθερου λογισμικού, κρατάει μια εταιρία αιχμάλωτο της αμάθειά τους, και επι σχεδόν 3 μήνες κανένα project δεν έχει προχωρήσει μιας και αυτή η αδυναμία τους λειτουργεί σαν χειρόφρενο. Θα εκπλαγείτε από το πόσες εταιρίες βρίσκονται στην ίδια ακριβώς θέση.
Η Σουηδία από την αρχή φαινόταν πως αποφάσισαν να ακολουθήσουν μια διαφορετική προσέγγιση της αντιμετώπισης του ιού. Τα σχολεία είναι ανοιχτά, ο κόσμος πάει στις δουλειές του, ψωνίζει και βγαίνει έξω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Από την άλλη, έχουν επιβεβαιωθεί μέχρι την στιγμή αυτή 14,777 περιπτώσεις με αποτέλεσμα 1,580 άνθρωποι να έχουν χάσει τη ζωή τους από τον ιό. Το ποσοστό θνησιμότητας είναι μεγαλύτερο του 10% των περιπτώσεων, όταν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η θνησιμότητα είναι πολύ μικρότερη του 5%. Αυτό που μου έκανε βέβαια μεγαλύτερη εντύπωση από όλα, δεν είναι ο τρόπος που διαχειρίζονται αυτή την κρίση. Στο κάτω-κάτω χώρα τους είναι, εκλεγμένη κυβέρνηση είναι από τους πολίτες, επομένως τους εμπιστεύονται πως κάνουν το καλύτερο για τους πολίτες τους.
Αυτό που μου ξένισε ιδιαίτερα είναι η δήλωση του επικεφαλής της Σουηδικής επιδημιολογικής υπηρεσίας, Anders Tegnell, που αναφέρει πως πιστεύει πως λίγες ακόμα εβδομάδες και η Σουηδία θα έχει αποκτήσει herd immunity. Επίσης λέει πως τα στοιχεία που αναφέρει προέρχονται από ένα μαθηματικό μοντέλο και προφανώς θα πρέπει να περιμένουν να δουν αν θα βγουν αληθινά!. Τι συμβαίνει εδώ πέρα λοιπόν. Μια κυβερνητική υπηρεσία που σκοπό έχει να προστατέψει τους πολίτες, χρησιμοποιεί ένα μαθηματικό μοντέλο πρόβλεψης μιας χρονικής περιόδου στο μέλλον όπου θα επιτευχθεί το λεγόμενο herd immunity, εκθέτοντας τους πολίτες της σε έναν θανατηφόρο ιό, με 1 στους 10 πολίτες να πεθαίνει, και περιμένει να δει αν το μοντέλο είναι σωστό.
Οκ, οι ερωτήσεις λοιπόν είναι οι εξής: Αν το μοντέλο είναι λάθος, τι γίνεται; Τι έκανες για να προστατέψεις τους πολίτες σου; Βγήκε κανείς στη τηλεόραση η στο ραδιόφωνο να τους μιλήσει και να τους εξηγήσει τι συμβαίνει; Έχουν εγκρίνει την απόφασή σου να τους χρησιμοποιήσεις σαν δείγματα σε ένα πειραματικό μοντέλο που πιθανόν να μην επαληθευτεί; Τους εξήγησες ποιες είναι οι συνέπειες στη ζωή τους αν δεν επαληθευτεί;
[source]
[Edit 21 Απριλίου, 2020 @ 12.03 πμ: Ενδιαφέρουσα συζήτηση στο Reddit]
[Edit 20 Μαίου, 2020 @ 22.53 μμ: Sweden becomes country with highest coronavirus death rate per capita] Λοιπόν, το μοντέλο βγήκε τελικά λάθος…
Τουλάχιστον προσωπικά, η τελευταία φορά που χρειάστηκε να κάνω κάτι με COBOL ήταν στο πανεπιστήμιο. Αιφνιδιάστηκα όταν λίγες μέρες μετά της οδηγίες των κατά τόπων κυβερνητών διαφόρων πολιτειών της Αμερικής για lock-down είδα αγγελίες σχεδόν παντού για την ανάγκη να βρουν developers για COBOL. Ψάχνοντας λίγο περισσότερο ανακάλυψα πως σχεδόν όλα τα συστήματα της υπηρεσίας που καταγράφει και διαχειρίζεται τους ανέργους (Unemployment) τρέχουν εφαρμογές γραμμένες σε COBOL!. Όσο λοιπόν ο δείκτης ανεργίας ήταν το 1-3% όλα έτρεχαν ομαλά. Όταν μέσα σε 1 εβδομάδα τα συστήματα χρειάστηκαν να διαχειριστούν 6+ εκατομμύρια νέους ανέργους λόγο του ιού, έδειξαν την αδυναμία τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο στην Αμερική. Υπάρχουν αναφορές για απαρχαιωμένα mainframes να τρέχουν συστήματα διαχείρισης και διανομής ενέργειας, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, IRS (η Αμερικανική εφορία) που κανένας δεν τολμούσε να τα ακουμπήσει. Ο φόβος των hackers ήταν ο λόγος που ξεκίνησαν να ανανεώνουν αυτού του είδους κρίσιμα συστήματα. Απλά δεν πίστευαν πως θα γινόταν κάτι τέτοιο με τον COVID-19 και άφησαν τα unemployment services τελευταία στη λίστα αναβαθμίσεων. Μερικά παραδείγματα. Η IRS (Αμερικανική εφορία) τρέχει σε ένα IBM mainframe το software που μαζεύει φορολογικές δηλώσεις και αποδίδει πίσω refunds γραμμένο σε assembly. Η ηλικία του; 61 ετών. Το σύστημα διαχειρισμού πυρηνικών δυνάμεων τρέχει σε ένα IBM mainframe του 1970 και χρησιμοποιεί 8″ floppy disks που κρατούν max 80 Kb δεδομένων. Ηλικία; 57 ετών. Υπήρχε σχεδιασμός για αντικατάσταση πολλών από αυτών των συστημάτων μέχρι το 2017, αλλά τα περισσότερα είναι ακόμα εκεί, γουργουρίζοντας και κρατώντας τις πύλες ανοικτές.
Η προηγούμενη εβδομάδα τελείωσε με εντυπωσιακό τρόπο. Μεσημέρι Παρασκευής και το inbox μου γέμισε με alert messages από έναν από τους server μου, έναν HP Proliant DL380 G8. Ο server έτρεχε κυρίως μια εφαρμογή Python για να εξάγει γραμμικές και γωνιακές επιταχύνσεις από binary αρχεία, να τα καθαρίσει, να μετατρέψει τις τιμές σε μετρικό σύστημα (m/s2 και rad/s) και να εφαρμόσει μια σειρά περιστροφών. Υπήρχαν επίσης δύο, τρεις άλλες εφαρμογές, αλλά τίποτα το εξαιρετικό. Όλα αυτά κάθονταν πάνω σε Proxmox v6 Virtualized Environment το οποίο είναι και το κύριο σύστημα που χρησιμοποιώ σε όλους τους servers μου. Η εφαρμογή λοιπόν που εξάγει data από τα binary αρχεία, έτρεχε πάνω σε ένα cluster 2 SSD drives σε RAID-0 γιατί κυρίως αναλύει τεράστια δεδομένα, με τυπικό παράδειγμα τη διαχείριση 400+ εκατομμυρίων γραμμών που η κάθε μία έχει 7 στήλες. Σε ένα τέτοιο setup χρειάζεσαι ταχύτητα, γιαυτό το λόγο λοιπόν επέλεξα το RAID-0 stripping για να αυξήσω την ταχύτητα πρόσβασης στους 2 SSD δίσκους. Η ιδέα ήταν κάποια στιγμή να υποστήριζα το setup με άλλους 2 SSD δίσκους σε ένα RAID 10 setup το οποίο θα υποστήριζε RAID-0 στους πρώτους 2 δίσκους και RAID-1 mirroring στους άλλους δύο δίσκους. Αυτή βέβαια ήταν η ιδέα… όχι ότι ποτέ έγινε πραγματικότητα.
Η βασική αρχή λοιπόν εδώ είναι η εξής: RAID-0 σημαίνει πως έχεις 0% πιθανότητες να ανακτήσεις δεδομένα αν κάτι πάει στραβά με έναν από τους δίσκους σου… και πήγε.
Με το που έλαβα το πρώτο μήνυμα από τον Server προσπάθησα να συνδεθώ μέσω ssh αλλά τίποτα. Αυτή ήταν η στιγμή που σε λούζει κρύος ιδρώτας. Προσπάθεια μέσω κονσόλας από κοντά, και ένα ατελείωτο stream από drive’s errors, κατά την διάρκεια του reboot επιβεβαίωσαν πως ένας από τους 2 δίσκους πέθανε ηρωικά. Σχεδόν μια εβδομάδα δουλειάς χάθηκε. Το τελευταίο backup ευτυχώς ήταν σχεδόν 5 μέρες πριν το συμβάν. Τέσσερις νέους δίσκους αργότερα, και ο server ήταν επάνω αναλύοντας ξανά τα δεδομένα.
Ηθικό δίδαγμα… Θέλω πιο συχνό backup.
Εγκατέστησα το Thunderbird 68.1.0 (64-bit) αποκλειστικά και μόνο για να παίρνω Newsgroup feeds. Η εγκατάσταση ήταν απροβλημάτιστη καθώς και το setup των Servers. Ή πρώτη δοκιμή ήταν επίσης χωρίς προβλήματα. Τον άνοιξα λοιπόν την επόμενη μέρα ξανά για να πάρω τα feeds μου και μέσα σε 5 λεπτά crash-αρε 2 φορές. Έτσι, απλά.
Σόρρυ παίδες αλλά δεν έχω χρόνο για να κάνω το debug. Ίσως κάποια άλλη φορά.
Και εδώ είμαστε λοιπόν. Σας θυμίζει τίποτα αυτό; Το CERN λοιπόν το γυρίζει σε ελεύθερο λογισμικό για να μειώσει το κόστος αδειών χρήσης από την Microsoft.
Η πηγή του άρθρου είναι από το blog του CERN.
Taking back control using open software
Περάσανε ούτε λίγο ούτε πολύ 7-8 χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Ελλάδα. Διάολε, πως είναι δυνατόν να είναι τόσα. Και όμως, είναι. Τίποτα δεν φαίνετε να άλλαξε. Ο ίδιος άγνωστος κόσμος τριγύρω. Ιούλης του 2018 και βρέθηκα να περπατάω ένα μεσημέρι Σαββάτου στην Αριστοτέλους κατεβαίνοντας προς τη παραλία. Απλά περπατούσα, χωρίς προορισμό. Δεν υπήρχε κάπου να πάω άλλωστε. Τότε ξαφνικά αισθάνθηκα έναν ζεστό καλοκαιρινό αέρα να με αγκαλιάζει κάτι σαν φλόγα που έκαιγε γλυκά. Μου θύμισε αμέσως την αγκαλιά της μάνας μου, μιας μάνας που δεν υπάρχει πια.
Μαμά, μου λείπεις. Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου. Μου λείπει η σιγουριά της παρουσίας σου. Άργησα μαμά… εγώ φταίω. Συγνώμη.
Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 2018
