Qatar

Estado de Qatar
دولة قطر Dawlat Qatar
Bandeira Emblema
Capital  • Poboación	Doha 550 700 (2003 est.)
Cidade máis poboada	Doha
Linguas oficiais	Árabe
Forma de goberno	Monarquía absoluta
Emir Primeiro ministro	Tamim bin Hamad Al Thani Khalid bin Khalifa bin Abdul Aziz Al Thani
Independencia do protectorado do Reino Unido	3 de setembro de 1971
Superficie	Posto 156º
• Total	11 437 km²
• % auga	Desprezable
Fronteiras	60 km
Costas	563 km
Poboación	Posto 154º
• Total (2005 est.)	863 051 hab.
• Densidade	79 hab./km²
PIB (nominal)	Posto 61º
• Total (2006)	52 722 millóns US$
• per cápita	62 914 US$
PIB (PPA)	Posto 103º
• Total (2006)	27 695 millóns US$
• per cápita	33 049 US$
Moeda	Rial qatarí (QAR)
IDH (2006)	0,844 (46º) – alto
Xentilicio	Qatarí, Catarí
Fuso horario	UTC 3
• Horario de verán	UTC 3
Dominio de Internet	.qa
Prefixo telefónico	+974
Prefixo radiofónico	A7A-A7Z
Código ISO	634 / QAT / QA
Membro de: Liga de Estados Árabes, OPEP, ONU

Qatar (en árabe: قطر), oficialmente o Estado de Qatar (en árabe: دولة قطر, Dawlat Qatar) é un país soberano localizado no oeste de Asia, ocupando a pequena Península de Qatar na costa noroeste da Península Arábiga. Ten fronteira terrestre con Arabia Saudita no sur, co resto do seu territorio rodeado polo Golfo Pérsico. Un estreito no Golfo Pérsico separa Qatar do seu veciño Bahrain, tamén compartindo fronteiras marítimas cos Emiratos Árabes Unidos e Irán.

Xeografía

A península qatarí penetra 150 km dentro do golfo Pérsico desde Arabia Saudita. Gran parte do país é unha planicie baixa e estéril, cuberta de area. Ao sueste está o espectacular Khor ao Adaid ou "mar interior", unha área de dunas movedizas de area que rodean unha baía do golfo.

O punto máis alto de Qatar atópase no Jebel Dukhan ao oeste, unha serie de baixos afloramientos de pedra calcaria que corre de sur a norte desde Zikrit a través de Umm Bab ata a fronteira austral, e que alcanza ao redor de 90 metros sobre o nivel do mar. Nesta zona tamén se atopan os principais depósitos interiores de petróleo de Qatar, mentres que os xacementos de gas natural están no mar, ao noroeste da península.

Organización territorial

Qatar está dividido en dez gobernacións (en árabe: baladiyah) Ad Dawhah Ao Ghuwariyah Ao Jumaliyah Ao Khawr Ao Wakrah Ar Rayyan Jariyan ao Batnah Ash Shamal Umm Salal Mesaieed

Historia

Qatar forma un dos novos emiratos na Península Arábiga. Logo da dominación polos persas durante miles de anos e máis recentemente polos turcos otománs e finalmente polos británicos, Qatar converteuse nun estado independente o 3 de setembro de 1971. A diferenza dos emiratos máis próximos, Qatar rexeitou formar parte dos Emiratos Árabes Unidos ou de Arabia Saudita.

Sometido a Bahréin ata 1868, pasou a depender do Imperio Otomán ata o seu desmembración en 1915. O emir 'Abd Allah asinou un tratado co Reino Unido (1816) e o emirato converteuse en protectorado británico.

Tras a decisión británica de abandonar o golfo Pérsico en 1971, Qatar ingresou na Federación de Emiratos Árabes do Golfo Pérsico (1968). Obtida a súa independencia (1971), retirouse da Federación, asinou un tratado de amizade con Gran Bretaña e ingresou na Liga Árabe e na ONU (1971).

Cun incruento golpe de estado (1972), Ahmad b'Ao? foi deposto polo seu curmán o xeque Hammad al-Thani, que se mantén ata a actualidade no poder.

Política

Qatar é un emirato. Segundo a Constitución de 1970, o poder executivo descansa no Consello de Ministros. A Majlis al-Shura (Asemblea Consultiva) ten competencias consultivas. O 29 de abril de 2003 Qatar aprobou por referendo unha nova Constitución. Nela prevese a elección dunha Asemblea Consultiva de 45 membros (dos cales 15 son designados polo emir) que poderá propor a adopción de leis, aprobar e emendar o orzamento, levar a cabo debates sobre a política do Goberno e facer preguntas aos ministros. A Constitución non prevé a creación de partidos políticos, pero se recoñece o dereito á liberdade de expresión e asociación, o dereito a un xuízo xusto, e consagra a liberdade de culto.

Economía

A riqueza de Qatar é máis visible na súa capital, Doha.

Artigo principal: Economía de Qatar.

Antes do descubrimento do petróleo a economía de Qatar centrábase na pesca e a recolección de perlas. Porén, o descubrimento de reservas de petróleo, nos anos 1940, transformou completamente a economía da nación. Agora o país ten un alto nivel de vida, con moitos servizos sociais para os seus cidadáns e todas as comodidades de calquera nación moderna.

O ingreso nacional de Qatar deriva principalmente das exportacións de petróleo e gas natural. As reservas de petróleo do país están estimadas en 15 billóns de barrís (2.4 km³). A riqueza e nivel de vida dos qatarís son comparables ás de nacións de Europa Occidental. Qatar ten o máis alto PIB per cápita do mundo en desenvolvemento.

Demografía

Mapa de Qatar.

Case todos os qatarís son musulmáns. Ademais de árabes, gran parte da poboación migró desde varias nacións para traballar na industria petroleira do país. O árabe é o idioma oficial, pero o inglés é entendido amplamente. Hai máis de 10000 hispanoparlantes.

A poboación qatarí só conforma o 20 % dos habitantes nacidos no país. A maioría son traballadores estranxeiros vindos da India, de Irán ou de países norteafricanos. Os expatriados occidentais gozan dun elevado nivel de vida pero non participan na política do país. Os qatarís son partidarios da interpretación wahabita do islam sunita e son conservadores. Porén, as mulleres non están obrigadas a levar veo e teñen dereito a posuír carné de conducir. Os expatriados cristiáns gozan de liberdade de culto pero non están autorizados a promover o cristianismo.

Desde que a explotación petroleira permitiulle a Qatar enriquecerse, a maior parte da súa poboación, que antes estivo constituída por beduinos nómades, é urbana. Cerca do 90 % dos qatarís residen en Doha, a capital, ou nas súas aforas; esta urbanización provocou unha despoboamento nas vilas do norte.

Cultura

Praia en Qatar.

Qatar usa explicitamente a lei Wahhabi como a base do seu goberno e a vasta maioría dos seus cidadáns seguen esta específica doutrina islámica. Muhammad Ibn Abd Al-Wahhab fundou o Wahhabismo, unha versión puritana do islam que fai unha interpretación literal do Corán e a Sunnah.