Harold Urey

Harold Clayton Urey
Harold Urey, sobre 1963.
Datos persoais
Nacemento	29 de abril de 1893
Lugar	Walkerton, Indiana Estados Unidos
Falecemento	5 de xaneiro de 1981 (87 anos)
Lugar	La Jolla (San Diego, California) Estados Unidos
Residencia	Estados Unidos
Nacionalidade	estadounidense
Cónxuxe	Frieda Daum (1926)
Actividade
Campo	Química Física
Alma máter	Universidade de Montana Universidade de California, Berkeley
Director de tese	Gilbert Newton Lewis
Alumnos de tese	Stanley Miller
Contribucións e premios
Coñecido por	descubrimento do Deuterio Experimento de Miller e Urey
Premios	Premio Nobel de Química (1934) Medalla de Ouro da Real Sociedade Astronómica Medalla Davy (1940)
[ editar datos en Wikidata ]

Harold Clayton Urey, nado o 29 de abril de 1893 en Walkerton (Indiana) e finado o 5 de xaneiro de 1981 no barrio de La Jolla (San Diego), foi un químico e profesor universitario estadounidense, pioneiro en traballar con isótopos co que gañou o Premio Nobel de Química en 1934 e máis tarde conduciuno a Teoría da Evolución Paleontolóxica.

Traxectoria

Fillo do Reverendo Samuel Clayton Urey e Cora Rebecca Riensehl. Logo dun curto período de aprendizaxe, obtén un título en zooloxía na Universidade de Montana en 1917, e entra a traballar na compañía química Barrett de Filadelfia, Pensilvania. Durante a Primeira Guerra Mundial dedicouse á investigación, continuando despois os seus estudos na Universidade de California, onde se doutorou en 1923 e estudou física atómica con Niels Bohr na Universidade de Copenhaguen (1923-1924), que viña de traballar na estrutura do átomo no Instituto para a Física Teórica de Copenhaguen.

Desde 1919 e ata 1957 exerceu o ensino, sucesivamente na Universidade de de Montana, Universidade Johns Hopkins (1924-1929) e Universidade de Columbia (1934-1945) reúne un equipo de socios que incluíron a Rudolph Schoenheimer, David Rittenberg e Thomas Ivan Taylor, así como na Universidade de Chicago, onde foi profesor de química do Instituto de Estudos Nucleares, e Universidade de Oxford. En 1958 foi profesor na Universidade de California en San Diego.

Finalmente, Harold faleceu no barrio de La Jolla, na cidade de San Diego, o 5 de xaneiro de 1981, e foi enterrado no cemiterio Fairfield, en DeKalb County, no seu natal Indiana.

Investigacións científicas

Os seus traballos centráronse inicialmente no illamento de isótopos pesados do hidróxeno, osíxeno, nitróxeno, carbono e xofre, sendo galardoado en 1934 co Premio Nobel de Química pola obtención de deuterio (hidróxeno pesado) e o illamento da auga pesada (óxido de deuterio, D₂O ou ²H₂O.).

No transcurso da Segunda Guerra Mundial, dirixiu, na Universidade de Columbia, o grupo de investigación sobre métodos de separación do isótopo do uranio, U-235, do U-238, e a produción de auga pesada. Contribuíu, ademais, ao desenvolvemento da bomba de hidróxeno. Finalizadas estas investigacións, desenvolveu unha grande actividade dentro do grupo de científicos atómicos que solicitaban o control internacional da enerxía atómica.

Dedicouse tamén a realizar investigacións sobre xeofísica, o problema da orixe do Sistema Solar e sobre paleontoloxía.

Ademais do Premio Nobel, obtivo en 1966 a Medalla de ouro da Real Sociedade Astronómica.

En colaboración co físico estadounidense Arthur Edward Ruark, escribiu Átomos, moléculas e cantos (1930) e Os planetas: a súa orixe e desenvolvemento (1952).

Recoñecementos

Na súa honra bautizáronse o cráter Urey sobre a superficie da Lúa así como o asteroide (4716) Urey descuberto o 30 de outubro de 1989 por Schelte J. Bus

Véxase tamén

• Premio Nobel de Química

Ligazóns externas

• Páxina web do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1934 (en inglés).
• Biografía na páxina do Instituto Nobel (en inglés).
• Perfil de Harold Clayton Urey en NNDB (en inglés)
• Biografía da Academia Nacional de Ciencias(en inglés).

Predecesor: Irving Langmuir

Premio Nobel de Química 1934

Sucesor: Frédéric Joliot Irène Joliot-Curie